Verhalen van vroeger

1970 - De eerste tour

In het jaar 1970 kwam Rinie Free, een gehandicapte jongeman met het idee om een soort mini Kleine Tour voor de jeugd van Steenbergen te organiseren. Met zijn voorliefde voor de grote tour en jeugdwerk ging hij met dit idee aan de slag. Met zijn relaties bij verschillende overheidsinstanties en een nieuw geformeerd comité begon men de plannen uit te werken. Natuurlijk werden er vrijwilligers gezocht en moest er nog veel gedaan worden op het laatste moment. Het liep niet allemaal vlekkeloos.







Helaas viel de eerste activiteit, de voorstelling van de ploegen al in het (hemel)water. Deze werd in allerijl verplaatst naar de L.T.S. (nu het Mollerlyceum aan de Molenweg), maar dan wel zonder fietsen. Dat het weer niet zo best was die week was waarschijnlijk door de voorgangers van Piet Paulusma niet opgegeven. Rennertjes werden gewoon door de wind van de dijk geblazen en de spelelementen werden op een modderig en spekglad Floraplein afgewerkt. Momenteel hebben alle ploegen een regenjas van de ploeg zelf, wat een uniformiteit gaf als de Tour karavaan voorbij reedt. Toen had ieder zijn eigen regenjas bij wat een bonte verzameling van kleuren gaf. In de eerste Kleine Tour stond er tussen de Wouwse Plantage en Bergen op Zoom een ploegleiders wagen stil, daar hij geen benzine meer had. Wel of geen ploegleider. Het kwam zelfs voor dat de rennertjes elke dag een andere ploegleider voor zich hadden. Aan het slot van de karavaan reed zelfs een mooie witte ambulance mee, die voor een dikke zwarte rookwolk zorgde. Helaas viel de eerste activiteit, de voorstelling van de ploegen al in het (hemel)water. Deze werd in allerijl verplaatst naar de L.T.S. (nu het Mollerlyceum aan de Molenweg), maar dan wel zonder fietsen. Dat het weer niet zo best was die week was waarschijnlijk door de voorgangers van Piet Paulusma niet opgegeven. Rennertjes werden gewoon door de wind van de dijk geblazen en de spelelementen werden op een modderig en spekglad Floraplein afgewerkt. Momenteel hebben alle ploegen een regenjas van de ploeg zelf, wat een uniformiteit gaf als de Tour karavaan voorbij reedt. Toen had ieder zijn eigen regenjas bij wat een bonte verzameling van kleuren gaf. Er was ook een jury aanwezig die alles gade sloegen met 3 portofoons. Ze beoordeelde de rennertjes en ploegen op orde en netheid. Aan het eind van de week had men dan ook een winnaar die de prijzen en de zoen van de Miss in ontvangst kon nemen. Echter was de gelukkigen er als een haas vandoor???? Ondanks de moeilijke start kwam alles op zijn pootjes terecht. Rinie Free zei daarom bij de prijsuitreiking al te denken aan een 2de Tour, maar daar nog niet 100% zeker van te zijn.

1971 - De tour krijgt naamsbekendheid


Je leert altijd van je vorige tour, zou men gedacht hebben. Opnieuw had men een gezellige tour voor de 170 kinderen van Steenbergen in gedachten. Het werd gelijk wat “professioneler” opgezet. Voor het eerst werd de fiets aan een technische keuring onderworpen, werden de rugnummers aan de fiets gekoppeld en kwamen te termen “Kleine Tour” en “Karavaan-leiding” in het boekje. Dat niet iedereen van de fouten van het eerste jaar had geleerd, bleek wel bij het voorstellen van de ploegen. Éen van de ploegen (van een regionaal Dagblad) stond zonder ploegleider, dus er moest er snel eentje worden opgetrommeld. De nieuwbakke leider vatte zijn taak wel erg serieus, want hij plakte zijn auto bijna vol met stikkers, die hij na de tour er dus allemaal weer afmoesten……………….en wel zonder lakschade!
De media was dit jaar ook nadrukkelijk aanwezig. De hierboven vernoemde krant melde zelfs dat een van de rennertjes uit die ploeg in een ravijn bij De Heide was gevallen (maar zijn horloge deed het nog!). Het was wel 5 meter diep…………., aldus de krant.In de 2de tour hebben de rennertjes de langste karavaan uit de geschiedenis gereden. Want een vooruitgezonden verkenningsploeg op een regendag keerde bij de groep terug met het advies om op de weg van Hoogerheide naar Bergen op Zoom achter elkaar te gaan rijden vanwege plassen en kuilen. Nog een leuk voorval was dat door een miscommunicatie ouders van de rennertjes stonden te wachten bij Bosbad Hoeven i.p.v. het zwembad in Oudenbosch.


Om de veiligheid te vergroten haalde men in Tour 2 de snelheid uit de wedstrijden. Op het programma prijkte ringsteken, de slalom en balanceren met een dienblad vol blikjes. Omdat het weer niet best was, gingen de wedstrijden wederom niet door.Tijdens de rust in Willemstad op de laatste dag werd onder het eten in de auto’s de einduitslag bepaald.

1972 - Luidruchtig en muisstil

In het jaar 1972 waren er vier kandidaten voor de miss-functie. Missverkiezing?Helemaal mis(s)! De meiden werden uitgenodigd voor een persoonlijk gesprek met enkele leden van de leiding. Aan de hand van de indrukken die de meisjes daarbij maakten werd de keuze bepaald. Tour-3 was voor het eerst luidruchtig. Een groep motorrijders en een auto van de Rijkspolitie vergezelden ons op onze paden. Dat maakte indruk op de toeschouwers en de coureurtjes. Ze groeide er allemaal van: immers, ze konden zomaar door rood licht rijden en kruispunten oversteken zonder voorrang te hoeven verlenen.

Voorzitter Free nam dit jaar voor het eerst een secretaresse mee in de auto om niet alleen de rennertjes maar ook de administratie van de tour op rolletjes te laten lopen. Maar wat geschiedde: bij Halsteren moest ze de auto uit, want die weigerde verder te rijden. De motor kookte!Uitgerekend op zondag deed de derde Kleine Tour Dinteloord aan. Voor een rust nog wel. Omdat de zondagsrust geëerbiedigd diende te worden was het muisstil. Geen muziek, geen gebel, alleen maar sissende vermaningen aan het adres van enkelen die hun mond niet konden houden. Het leek wel of alle banden van de karavaan tegelijk leeg liepen.

Pluvius liet zich tijdens deze tour van zijn “ beste” kant zien. De vrijdag werd een heuse rampdag. Een wolkbreuk zette toen heet Floraplein en de omgeving blank en toen de karavaan in Kruisland bij dorpshuis Siemburg kwam, ging de deur daarvan niet open. Alsof het slot door de regen was vastgeroest……………….

De wedstrijden werden dit jaar gehouden op de rustplaatsen. In Roosendaal bijvoorbeeld werd de slalom en de cyclocross gereden. En thuis, op het Floraplein, werden de volksspelen ringsteken, zaklopen, emmerrijden (foto) en blik- en eierlopen afgewerkt. Dat waren wedstrijden met vele verrassingen. Dagenlang waren er conservenblikken gespaard en tijdens de wedstrijd was er speciale uitdeuk-ploeg in de weer om het blik weer netjes in zijn fatsoen te krijgen.

Ook leuk was het ringsteken. Sommige rennertjes konden niet bij de ring. Die kleine mannekes (meisjes mochten toen nog niet meedoen) zorgde zorgden wel voor verrassingen bij het zaklopen. Sommige waren bij het startschot helemaal niet te zien.

Dat jaar had men ook een primeur. Het programmaboekje deed zijn intreden, dat gratis aan de deelnemers werd uitgereikt.

1973 - Dubbeltje op zijn kant

De vierde uitgaven van de Kleine Tour van Steenbergen ging bijna niet door door ernstig geld gebrek. Elk jaar huurde de organisatie geluid- en verbindingsapparatuur. De gemeente achtte het hebben van portofoons niet noodzakelijk, maar de Rijkspolitie wel. Uiteindelijk kreeg de Tour wel een subsidie van 500 gulden om de apparatuur te huren. Dit betekende wel dat over de gehele linie bezuinigd moest worden..

Eerst dacht men om geen bezemwagen mee te laten rijden, maar men vond dat dat niet kon. Waar men toen wel op bezuinigd heeft vertelt de overlevering niet.

Concurrentie is tegenwoordig een heel gewoon. Anno 1973 niet. Omdat Willemstad een officiële koers had mocht de Kleine Tour Miss van dat jaar niet mee. Men vreesde voor teveel Missen en de organisatie van de plaatselijke ronde had weinig behoefte aan concurrentie.

De jury maakte het zicht dat jaar ook niet gemakkelijk. De chef van deze ploeg had een ingenieus bonificatiesysteem in elkaar getimmerd, waarvan de uitvoering hem heel wat hoofdpijn heeft bezorgd. Tijdens die tour viel hij maar liefst 5 kilo af!!!
De jury heeft nog op het punt gestaan om de zwarte trui uit te reiken aan een ploegleider. Hij kon niet meer in zijn auto komen, daar hij zijn sleutels in het slot had laten zitten. Gelukkig werd hij door de “vliegende” – équipe gered, die zeer snel de reserve sleutels in Steenbergen ging halen.
Een andere ploegleider kreeg wel de troostprijs, de worst. Hij had met de ploegleiderswedstrijd de meeste strafpunten verzameld. De andere leiders werden trouwens gediskwalificeerd, omdat ze op een verkeerde fiets reden. Dit op nadrukkelijk beval van de jury……………………..?

De tijdrit van dit jaar werd gereden op de Oost-Groenweg. Daar kwam weinig publiek, maar er kon wel hard door gereden worden.

1974 - Het eerste lustrum een feit

Met veel vreugde werd de 5de tour gevierd. Wat eerst niet voor mogelijk werd gehouden, was toen een feit. Het damesweekblad Margriet had hier lucht van gekregen en zorgde oprichter Rinie Free de “Zilveren Margriet” kreeg op gespeld door de toenmalige burgemeester Van der Meer. Het weekblad volgde de tour dat jaar en maakte een uitgebreide reportage.

Naast Free werden ook 2 leden van de organisatie, 5 ploegleiders en 10 rennertjes onderscheiden door het bestuur van de Tour. Zij deden allemaal voor de vijfde keer mee.

Dit jaar reden er ook “buitenlandse” rennertjes mee. Een ploeg met Belgische coureurs, die de nachten doorbrachten bij gastgezinnen. Zij reden op race-fietsen en konden “fietsen”. Dit resulteerde in heel wat prijzen. Er was meer “buitenlands” bloed in de tour van 1974. Een van de ploegleiders had een Amerikaanse assistente.

Het eerste jaar voor de nieuwbakke reparateur van de bezemwagen had zijn handen vol dat jaar. Wat kapot ging, ging kapot. Van banden tot remmen, van jasbeschermers tot zadels.
Wat ook nieuw was, was het bezoekje tijdens de rust naar de wielerbaan in Oudenbosch. De rennertjes mocht i.v.m. gevaar voor eigen leden er niet op fietsen, maar de entourage zorgde wel voor veel sfeer.

Dat het steeds beter ging met de organisatie was de Rijkspolitie ook opgevallen. Zij complimenteerde Free en zijn équipe. De wegafzettingen door de brommerrijders was prima, alleen vergaten sommige ervan dat ze een helm op moesten.

Het einde van deze tour werd zoals gewoonlijk met de prijsuitreiking afgesloten, maar als toetje ging de gehele karavaan naar “t Cromwiel om een film te bekijken.

1975 - Tour zonder Rinie Free

Vlak voor de aanvang van de zesde tour trof de organisatie een tegenslag, oprichter Rinie Free overleed. Omdat de voorbereidingen al in een ver gevorderd stadium waren en omdat de tour er zeker van was dat Rinie Free dit wilde, ging de tour gewoon door. Jac Ridderhof werd de nieuwe tourbaas.

Om de kracht verschillen te verkleinen en een eerlijker kansverdeling te maken, werd dit jaar de rennertjes in twee groepen ingedeeld; licentiehouders en niet-licentiehouders. De eerste kregen meer strafpunten dan de laatste.

De zon scheen veelvuldig die week, waardoor er heel wat zweetdruppeltjes van de hoofden afgleden. De brommerrijders kregen dit jaar versterking. Motorclub Speedy Gonzales uit Etten-Leur zorgde samen met de brommers een prima begeleiding.
Toch bleek één van de rennertjes “ontsnapt “ te zijn op een rustplaats. Na enig speurwerk werd het verloren schaap toch gevonden.

Geldzorgen is van aller tijden. Tijdens de trui- uitreiking werd een geld inzamelactie gehouden, waardoor er veel geld werd ingezameld. Een bewijs dat de Steenbergse bevolking een warm hart heeft voor de Kleine Tour.

1976 - Meisjes in de tour

Voor het eerst reden er meisjes mee, maar dat ging allemaal niet van een leien dakje. De inschrijfperiode moest zelfs verlengd worden. Toch wisten de dames na die periode de weg naar de Kleine Tour te vinden. En hoe! De dames bleken hun “mannetje” te staan tijdens deze sportieve en gezellige week. Wat ook leuk was, was dat er achteraan de karavaan een imitatie bruidspaar meereed, die evenwel de Miss concurrentie aandeed.

Voor de ploeg in de bezemwagen was het een top jaar. Alle materialen bleken in goede vorm te zijn en genoten de heren van een welverdiende vakantie!
Dat soms het Kleine Tour bloed in iemand lijf zit, was goed te merken aan de nieuwe lichting brommerrijders. Een aantal oud rennertjes verruilde de fiets voor een puike brommer om de Tour te begeleiden. De tijdrit werd dit jaar op de Westdam gereden, waardoor de publieke belangstelling aanzienlijk groter was dan voorheen

Wederom was er iemand kwijt. Dit keer geen rennertje, maar een ploegleidster. Zij bleek later een bakkie thee te drinken bij een kennis in Lepelstraat.

De Tour bleef veranderen en verbeteren. Zo werd er een route ingepland over het eiland Tholen. De sponsoren stelde dit op prijs. De rennertjes echter minder, omdat er nogal wat kassei-wegen bereden moest worden. De Belgische ploeg bleek op dit soort plaveisel goed uit de voeten te kunnen, omdat onze Zuiderburen meer van dit soort wegen hebben.

Het programmaboekje groeide met de tijd mee, want het formaat was aanzienlijk groter geworden.

1977 - Tour de France elan

Tour nummer acht ging van start met ondermeer drie meisjesploegen. Het werd een tour vol veranderingen en verrassingen. Sponsoren gingen en sponsoren kwamen. De rennertjes met een licentie bleven weg, maar er kwam en nieuwe ploeg met zoontjes van fans van de profrenner Gerrie Knetemann voor terug.

Hiermee is de link gelegd naar nog een welbekende coureur uit die tijd, Hennie Kuyper. Net uit de tour, waar hij 2de werd, was hij te gast bij de Kleine Tour. Hij deed een sprintje tegen de latere winnaar van de Kleine Tour.

Net als in de echte Tour startte dit jaar de beste renner in de leiderstrui (die had toen de kleuren groen-wit-oranje). Hiervoor werd er op de openingsdag een proloog gehouden in de vorm van een fiets/loopwedstrijd.

Tijdens de rust op Rozenoord in Bergen op Zoom ging een delegatie van het bestuur op ziekenbezoek in het Lievensberg Ziekenhuis. Daar lag – geveld met een gebroken been – de Rode Kruis man die de Tour altijd begeleidden.

Een paar leuke andere feitjes zijn:

De voorzitter werd 30 jaar
Dat de motormuizen van Speedy Gonzales met knagende magen op pad waren, daar hun lunchpakketten vergeten waren.
Dat de tijdrit regelmatig werd onderbroken door hevige regenbuien (dat komt meer voor bij dat onderdeel) en door onverlaten in auto’s die tussen de rennertjes gingen rijden.

Sommige apparaten mogen na acht jaar wel eens vervangen worden. Zo kraakte de portofoons als een oude fiets van Hennie Kuyper. Er moest zelfs een technische man aan de pas komen om het juiste geluid uit deze apparaten te krijgen.

Wilt u meer weten over dit prachtige jeugd evenement wat al jaren in de zomervakantie wordt gehouden? In 2015 is er een boek verschenen met de titel “45 jaar Kleine Touren Steenbergen”, gemaakt en geschreven door onze motorrijder Rien Huigens. Bijna 170 pagina’s vol met verhalen en foto’s. Een boek wat niet misstaat in je boekenkast.

Voor nog geen € 10,00 is hij voor u. Voor info kunt u terecht op het mailadres info@kleinetour.nl